​Kung sa imong pag inusara imong
mamatikdan kining gamay’ng alibangbang nga naglibot
kanimo samtang nagkapa kapa, ayaw
katingala. Ang hangin mismo
ang nagdala niini paingon sa imong
tugkaran aron mosidlak sa imong
presensya. Ang langit
ang naghukom nga ibutang kini
duul kanimo.Walay kusug nga
mosupak sa mando sa kapalaran,
siya sayod nga ikaw mao’y kalibutan.
Imong mata’g pahiyom maoy
langit alang sa kalag nga dugay na’ng
himalatyon.

Makiangayon ba nga pasagdan
nalang nga banlason
niining ulan ang tanang
nakasulat na? Dili ba
ikaw mismo ang nag ingon
nga kining tinta, kansang kangitingit
kinutlo sa kalalum sa kagabhion,
molungtad sa paglabay sa
panahon? Ug nganong
sa gamay’ng dalimuos kalit
kang nahanaw ug gibiyaan ang
tana'ng naandan ta? Dili ba igo
nga gitagaan ta ug panahon kining
tanan samtang gibuhian ang
kasingkasing, giamping nga
wala’y mausik sa tinta, ug sa tana’ng
pulong
nga nahatag na? ​

​Ayaw ka pagsyagit o paghilak. Ingon man ayaw
hagbasa ang mangga sa likud niining
balay. Ayaw bungkaga ang pultahan
sumaa sa imong nakaandan na.
Hinoon hulkasa ang mga nilabhan.
Silhiga ang mga dahong laya sa nataran samtang
nagtanum ug bag-ong bulak nga ipuli
sa nangamatay na.
Ayaw usiki ang mga sulat, ug ayaw sunuga ang
kagabhion sa paghuna
huna.

​Ug unsay gisimbolohan niining
pagpangatagak sa mga
anghel karo’ng buntaga? Gigubang
paraiso. Sa katapusan niini unsay
magpabilin pa? Mga hulagway,
orasan, kwintas ug tanang
butang gilabay na sa wanang. Kauban ikaw nga
dili na mamahimong ikaw. Ako nga dili na
mamahimong ako. Ug human niini
mga katawang dili na
madunggan pa. Mga pulong nga
mahimong
hikalimtan
na.